Kim en Kelley hadden zichtbaar plezier, maar eerder om dan met het publiek. Hopelijk niet hun beste optreden ooit. Róisín Murphy is übercool op het podium. Rebound van Conny Janssen Danst zat vol spanning en kon zelfs in de iets te warme en zuurstofarme tent mijn aandacht vasthouden. Heerlijk met je ogen dicht liggen genieten van de overigens voor mij totaal onbekende en mede daarom feestelijk verrassende Duitse band Get Well Soon kan ik een ieder aanbevelen om je daarna te laten overrompelen door een warm optreden van dEUS (tranen bij Nothing Really Ends), droomklanken van Sigur Ròs en een lekker toetje van de Editors. Oja, The Kooks waren ook goed en Ane Brun heeft er weer een puntje bij.
Topje van de ijsberg.... nog meer gezien en nog veel meer niet gezien. Volgend jaar neem ik drie klonen van mezelf mee en één extra om wat meer in het gras te kunnen liggen.
Foto © Conny Janssen Danst
maandag 18 augustus 2008
Rest Now, Weary Head!
Labels:
gezien in 't echt,
kunst enzo,
muziek,
weg van huis
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Grappig, ik heb ook een traantje moeten wegpinken bij "Nothing Really Ends" van dEUS, helemaal vooraan in de Alpha, het liedje kwam ff te dichtbij...
En inderdaad Get Well Soon, een Duitse Radiohead was best wel een ontdekking :)
Een reactie posten